Žurnal uz pomoć teksta presude Rasimu Deliću odgovara na pitanja koja se najčešće postavljaju u slučaju Vozuća.
Mirsad Kebo dostavio je nedavno Tužilaštvu Bosne i Hercegovine dokumentaciju za koju tvrdi da dokazuje počinjene ratne zločine u Vozući i nečinjenje nadležnih u tom slučaju. Potpredsjednik Federacije tvrdi kako dokumentacija dokazuje da su tadašnji rukovodioci Armije BiH znali za zločine ali nisu uradili ništa da ih spriječe ili kazne.
Kebo odgovornima smatra Šefika Džaferovića, načelnika Centra službi bezbjednosti Zenica a danas potpredsjednika SDA i tadašnjeg komandanta Trećeg korpuca Sakiba Mahmuljina jer nisu prijavili razni zločin nad civilima srpske nacionalnosti u Vozući nadomak Zavidovića.
Džaferović je odbacio ove optužbe i izjavio kako će Kebo morati na sudu odgovarati zbog svojih optužbi.
Prije nego što su Tužilaštvo i Sud rekli bilo šta o Kebinoj dokumentaciji, dio medija i čitalaca kroz komentare već je donio svoje sudove o ovom slučaju. Žurnal piše o onome što pouzdano znamo o Vozući kroz dokumentaciju iz presuda.
Bivši komandant Glavnog štaba Armije Bosne i Hercegovine Rasim Delić osuđen je u Hagu na tri godine zatvora “jer nije preduzeo nužne i razumne mjere da spriječi ili kazni zločine koje su počinili njegovi potčinjeni u Livadama i logoru Kamenica u blizini Zavidovića u srednjoj Bosni i Hercegovini u julu i augustu 1995. godine”.
Delić se u martu 2005. godine izjasnio da nije kriv a u septembru 2008. godine je osuđen na tri godine zatvora. Delić je preminuo u aprilu 2010. godine.
Pretresno vijeće haškog tribunala je zaključilo da su 21. jula 1995., nakon vojne operacije u “Vozućkom džepu” pod nazivom “Operacija proljeće II”, mudžahedini zarobili 12 pripadnika VRS-a, uključujući jednog ljekara i medicinskog tehničara, i zatočili ih u jednoj dvokatnici u Livadama tokom dva sljedeća dana.
U Delićevoj presudi se navodi kako je utvrđeno da su 12 zatočenika u zatvoru držali pripadnici El mudžahida.
Žurnal uz pomoć teksta presude Rasimu Deliću odgovara na pitanja koja se najčešće postavljaju u slučaju Vozuća.
Šta se desilo?
“Pretresno vijeće se uvjerilo da su tih dvanaest zatočenika u pritvoru držali pripadnici odreda “El mudžahid”. U dva navrata 21. jula 1995. jedan od mudžahedina je u zatočeničku prostoriju donio odrubljenu glavu iz koje je liptala krv. Te dvije odrubljene glave bile su glave Momira Mitrovića i Predraga Kneževića. Iako zatočenici nisu bili očevici ubijanja Momira Mitrovića i Predraga Kneževića, Pretresno vijeće se uvjerilo da su tu dvojicu hotimično lišili života pripadnici odreda “El mudžahid”. Pretresno vijeće je konstatovalo da je tužilac pokazao van razumne sumnje postojanje obilježja djela ubistva u smislu kršenja zakona i običaja ratovanja (…)
Između 21. i 23. jula 1995. pripadnici odreda “El mudžahid” vezali su 12 zatočenih iz VRS-a u neugodnim položajima i izvrgli ih različitim oblicima zlostavljanja, uključujući batinanje i pokazivanje tek odrubljenih glava Momira Mitrovića i Predraga Kneževića. Pretresno vijeće je utvrdilo da je takvo postupanje kod zatočenih proizvelo tešku duševnu i fizičku patnju, kao i povredu, te da predstavlja i teški napad na ljudsko dostojanstvo.
Što se tiče događaja u Kestenu i logoru Kamenica, zaključeno je da su poslijepodne 11. septembra 1995, vojnici 328. brigade 5. bataljona Armije BiH i mudžahedini zarobili oko 60 vojnika i civila bosanskih Srba, uključujući tri žene (…) u blizini sela Kesten. Zarobljenicima je bilo naređeno da u koloni pješice krenu prema Kestenu. Putem su dvojica zarobljenika, Milenko Stanić i Živinko Todorović, ubijena iz vatrenog oružja. Pretresno vijeće je konstatovalo da je jedan pripadnik odreda “El mudžahid” ubio Milenka Stanića, te da je tužilac van razumne sumnje pokazao postojanje obilježja djela ubistva u smislu kršenja zakona i običaja ratovanja (…)
Međutim, Pretresno vijeće je konstatovalo da tužilac nije dokazao van razumne sumnje da je Živinka Todorovića ubio vojnik odreda “El mudžahid” kako se navodi u Optužnici. Mudžahedini i vojnici Armije BiH potom su odveli 52 vojnika VRS-a do jedne hale u Kestenu. U toj hali su zatočenike čuvali vojnici Armije BiH. U jednom trenutku 20 naoružanih mudžahedina upalo je u halu i pod prijetnjom oružjem otelo zatočenike od vojnika Armije BiH.
Zatočenici su u dva kamiona prebačeni do logora Kamenica. U logoru Kamenica neki ili svi od 52 zatočenika bili su zatvoreni na dva sprata jedne napuštene kuće. Iz posrednih dokaza, uključujući i dokaze dobivene ekshumacijom, slijedi da su ta 52 zatočenika na kraju ubijeni. U svjetlu cjelokupnih dokaza Pretresno vijeće se uvjerilo da su svu 52 muškaraca Srba, navedenih u prilogu C Optužnici, namjerno lišili života pripadnici odreda “El mudžahid” u logoru Kamenica, u periodu od 11. septembra 1995. do 14. decembra 1995. Pretresno vijeće je stoga konstatovalo da je tužilac van razumne sumnje pokazao postojanje obilježja djela ubistva u smislu kršenja zakona i običaja ratovanja (…)
Međutim, u svjetlu nedostatnih dokaza u vezi s okrutnim postupanjem sa zatočenicima, Pretresno vijeće je utvrdilo da u odnosu na 52 zatočenika tužilac nije dokazao van razumne sumnje postojanje obilježja djela okrutnog postupanja u smislu kršenja zakona i običaja ratovanja (…)
Dana 17. septembra 1995. ili otprilike tog datuma, u logor Kamenica je stigla nova grupa od deset zarobljenih bosanskih Srba, koja je zatočena u prizemlju napuštene kuće. Pripadnici odreda “El mudžahid” redovito su ih podvrgavali zlostavljanjima koja su bila uzrokom teškoj duševnoj i fizičkoj patnji, uključujući premlaćivanja i izvrgavanje elektrošokovima. Osim toga, Nenad Jović, koji je u logor Kamenica doveden nekoliko dana nakon 17. septembra, preminuo je bilo uslijed posljedica premlaćivanja bilo zbog toga što je pio vodu koja nije bila za piće, ili pak uslijed jednog i drugog razloga, uzetih zajedno s uslovima zatočeništva u logoru Kamenica.
U vezi s tačkom 4, Pretresno vijeće je donijelo sljedeće nalaze. Dana 11. septembra 1995. tri bosanske Srpkinje (…) dovedene su u logor Kamenica nezavisno od gore pomenutih 52 vojnika VRS-a. Žene su u logoru Kamenica bile zatočene u jednoj drvenoj šupi i pripadnici odreda “El mudžahid” redovno su ih izvrgavali djelima koja su rezultirala teškom duševnom i fizičkom patnjom, uključujući premlaćivanja, kao i podvrgavanje elektrošokovima. Pretresno vijeće je stoga konstatovalo da je tužilac dokazao van razumne sumnje postojanje obilježja djela okrutnog postupanja u smislu kršenja zakona i običaja ratovanja (…)”
Ko je odgovoran?
“U osvrtu na pitanje da li je postojao odnos nadređeni-podređeni između Rasima Delića i pripadnika odreda “El mudžahid” koji su počinili krivična djela u periodu između jula i septembra 1995., Pretresno vijeće je podsjetilo da je odred “El mudžahid” nastao kao jedinica 3. korpusa Armije BiH na osnovu zapovjedi od 13. augusta 1993. koju je potpisao Rasim Delić. Pretresno vijeće se uvjerilo da je od svojeg osnivanja u augustu 1993. pa do raspuštanja u decembru 1995. odred “El mudžahid” bio jedinica koja je de jure bila potčinjena 3. korpusu Armije BiH ili nekoj od jedinica koje su pak bile potčinjene 3. korpusu Armije BiH.
Budući da je Rasim Delić bio de jure nadređen 3. korpusu, iz toga slijedi da je odred “El mudžahid” bio de jure potčinjen Rasimu Deliću.
Pretresno vijeće se potom suočilo s jednim od suštinskih pitanja u ovom predmetu, odnosno da li je odred “El mudžahid” bio “pod rukovodstvom i efektivnom komandom” Rasima Delića, kako je navedeno u Optužnici. Većina u Pretresnom vijeću, uz protivno mišljenje sudije Molota, zaključila je van razumne sumnje da je Rasim Delić vršio efektivnu komandu nad odredom “El mudžahid” u periodu od jula do decembra 1995. Slijedom toga, većina u Vijeću se uvjerila da je između Rasima Delića i pripadnika odreda “El mudžahid”, odnosno izvršilaca krivičnih djela počinjenih u julu, augustu i septembru 1995., postojao odnos nadređeni-podređeni, kao što se tereti u Optužnici.”
Ko je znao za zločine?
“U osvrtu na pitanje da li je Rasim Delić znao ili imao razloga da zna da su se u periodu od jula do septembra 1995. pripadnici odreda “El mudžahid” spremali izvršiti krivična djela ubistva i okrutnog postupanja ili da su ih izvršili, iz dokaza je slijedilo da su informacije u vezi sa zarobljavanjem vojnika VRS-a od strane odreda “El mudžahid” u julu 1995. proslijeđene Upravi bezbjednosti Glavnog štaba. Ti izvještaji predstavljali su osnov za Bilten 137, poslan u KM Kakanj 22. jula 1995. s uputstvom da se proslijedi Rasimu Deliću. Bilten je Rasima Delića informisao da odred “El mudžahid” drži zatočene vojnike VRS-a i da nikom ne dopuštaju pristup tim zatočenicima.
Međutim, u dokumentu se ne spominju nikakva krivična djela koja su pripadnici odreda “El mudžahid” počinili protiv zatočenika. Većina u Vijeću nije se uvjerila da je Rasim Delić znao za krivična djela počinjena u julu i augustu 1995. budući da nema bilo posrednih, bilo neposrednih dokaza, na osnovi kojih bi se moglo zaključiti da je Rasim Delić doista bio svjestan da se pripadnici odreda “El mudžahid” spremaju počiniti krivična djela ili da su ih već počinili.
Većina u Vijeću se stoga osvrnula na pitanje da li je Rasim Delić “imao razloga da zna”, odnosno da li je imao na raspolaganju dovoljno alarmantne informacije da bude upozoren kako postoji rizik da bi njegovi potčinjeni mogli počiniti krivična djela. (…)”
Da li su zločini istraženi i kažnjeni?
“U svjetlu svih dokaza, većina se uvjerila van razumne sumnje da je imao razloga da zna da se pripadnici odreda “El mudžahid” spremaju počiniti krivično djelo okrutnog postupanja nad tim zatočenicima ili da su ga već izvršili. Međutim, većina u Vijeću je konstatovala da informacije koje su Rasimu Deliću stajale na raspolaganju o sklonosti pripadnika odreda “El mudžahid” da vrše zločine nisu bile dovoljno alarmantne da ga upozore kako bi ti pripadnici mogli počiniti krivično djelo ubistva. Većina u Vijeću je takođe konstatovala da je Rasim Delić propustio preduzeti nužne i razumne mjere da spriječi zločine u julu i augustu 1995. i da, nakon počinjenja tih krivičnih djela, kazni njihove počinioce.
S tim u vezi većina u Vijeću se uvjerila da ne postoje dokazi da je Rasim Delić na bilo koji način reagovao na informacije sadržane u Biltenu 137 od 22. jula 1995. o zarobljavanju vojnika VRS-a od strane odreda “El mudžahid”. Ne postoji niti nikakav dokaz iz kojeg bi slijedilo da je Rasim Delić pokušao nešto dodatno saznati o sudbini zatočenika pod kontrolom odreda “El mudžahid”.
Što se tiče krivičnih djela koja su počinili pripadnici odreda “El mudžahid” u Kestenu i logoru Kamenica u septembru 1995, iz dokaza slijedi da je Uprava bezbjednosti Glavnog štaba 16. septembra 1995. primila izvještaj od Službe bezbjednosti 3. korpusa. Tim izvještajem proslijeđena je presretnuta faks poruka odreda “El mudžahid” u kojoj se kaže da su “mudžahedini zauzeli teren i ušli u nekoliko srpskih sela i nakon ubijanja zarobili 60 ljudi”. Međutim, te informacije nisu bile uključene u biltene poslane Rasimu Deliću. Umjesto toga, izvještaj od 16. septembra 1995. završio je na kraju u Odjeljenju za kontraobavještajne poslove Uprave bezbjednosti.
Nije bilo dokaza da je Rasim Delić raspolagao informacijama da je odred “El mudžahid” bilo koga zarobio, a još manje da su nad zarobljenicima počinjena krivična djela. Protivno tvrdnji tužioca, većina u Vijeću se nije uvjerila da je Uprava bezbjednosti Glavnog štaba, ili bilo koji drugi izvor, obavijestila Rasima Delića o zarobljavanju i ubijanju zarobljenika. Većina u Vijeću je konstatovala da, za razliku od biltena koji su bili dostavljani izravno Rasimu Deliću, nije bilo dokaza da su informacije u posjedu 3. korpusa i dva članka objavljena u novinama Armije BiH bili na raspolaganju Rasimu Deliću, ili da je on o tim informacijama bio obaviješten.
I konačno, većina u Vijeću je ispitala cijeli niz biltena koje je Rasim Delić primao u periodu od augusta do septembra 1995. koji su sadržavali informacije o kažnjivom ponašanju pripadnika odreda “El mudžahid”. Međutim, većina u Vijeću je konstatovala da, u nedostatku dokaza da je Rasim Delić znao da odred “El mudžahid” drži zatočene vojnike i civile bosanske Srbe, same informacije u biltenima nisu bile dovoljno alarmantne da ga upozore na rizik od krivičnih djela počinjenih u Kestenu i logoru Kamenica u septembru 1995. Većina u Vijeću je konstatovala da se ne može zaključiti van razumne sumnje da je Rasim Delić imao razloga da zna da se odred “El mudžahid” sprema počiniti krivična djela ubistva i okrutnog postupanja ili da ih je već počinio nad vojnicima i civilima bosanskim Srbima u Kestenu i logoru Kamenica u septembru 1995.”
(zurnal.info)