Objavljujemo ono što je utvrđeno u presudama Haškog tribunala, presuđenih haških činjenica kao doprinos istini kroz utvrđene činjenice.
Iz presuda Mići Stanišiću i Stojanu Župljaninu:
U presudi protiv Miće Stanišića (ratni ministar MUP-a RS-a) i Stojana Župljana, načelnika Centra javne bezbjednosti Banja Luka od 1991. do 1994. kada je unaprijeđen u savjetnika predsjednika (Karadžića) za pitanja bezbjednosti, Vijeće je utvrdilo da su srpske snage u periodu od 3. aprila 1992. do decembra 1992. godine u opštini Banja Luka počinile krivična djela za koja su se teretili u tačkama od 1 do 10 optužnice. Stanišić i Župljanin se u optužnici terete za sljedeće zločine: 1. progon kao zločin protiv čovječnosti, putem činjenja sljedećih djela: (a) lišavanja života (u vezi s tačkama 2, 3 i 4); (b) mučenja, okrutnog postupanja ili nehumanih djela u zatočeničkim objektima (u vezi s tačkama 5, 6, 7 i 8); (c) protivpravnog zatočenja u zgradi CSB-a u Banjoj Luci barem od juna do decembra 1992. i u logoru Manjača od maja do decembra 1992. godine; (d) stvaranja i održavanja nehumanih uslova života u navedenim zatočeničkim objektima; (e) prisilnog premještanja i deportacije; (f) prisvajanja ili pljačkanja imovine u zatočeničkim objektima i za vrijeme deportacije i prisilnog premještanja.
Pod tačkama 2, 3 i 4, optuženi se terete za sljedeće: (a) ubistvo i kao zločin protiv čovječnosti i kao kršenje zakona i običaja ratovanja i (b) istrebljenje kao zločin protiv čovječnosti, zbog gušenja više zatočenih nesrba dok su ih srpske snage prevozile iz zatočeničkog objekta “Betonirka” u Sanskom Mostu u logor Manjača 7. jula 1992. godine i zbog lišavanja života više muškaraca ispred logora Manjača od strane srpskih snaga 6. avgusta 1992. godine ili oko tog datuma. Pod tačkama 5, 6, 7 i 8, optuženi se terete za sljedeće: (a) mučenje i kao zločin protiv čovječnosti i kao kršenje zakona i običaja ratovanja; (b) okrutno postupanje kao kršenje zakona i običaja ratovanja; i (c) nehumana djela kao zločin protiv čovječnosti zbog premlaćivanja zatočenika koji su držani u zgradi CSB-a početkom juna 1992. godine i premlaćivanja zatočenika u logoru Manjača od maja do kraja decembra 1992. godine, koja su izvršile srpske snage. Pod tačkama 9 i 10, optuženi se terete za deportaciju i nehumana djela (prisilno premještanje) kao zločine protiv čovječnosti, koje su srpske snage počinile nad stanovnicima bosanskim Muslimanima i bosanskim Hrvatima u opštini Banja Luka u ARK-u.
Dalje se navodi da je Pretresno vijeće utvrdilo da su među izvršiocima u Banjoj Luci bili: (a) pripadnici 1. krajiškog korpusa pod komandom Božidara Popovića i pripadnici vojne policije 1. krajiškog korpusa; (b) lokalni Krizni štab; (c) Krizni štab ARK-a; (d) SOS; i (e) pripadnici snaga milicije, uključujući pripadnike banjalučkog Specijalnog odreda milicije, CSB-a Banja Luka, SNB-a, kao i pripadnike milicije iz Prijedora, Sanskog Mosta, Ključa i drugih opština ARK-a. Pretresno vijeće je utvrdilo da su srpske opštinske vlasti u Banjoj Luci formirale Krizni štab, koji je provodio zahtjeve SOS-a. Zahtjevi SOS-a bili su istovjetni zahtjevima rukovodstva SDS-a na Palama, među kojima su bili učesnici u UZP-u Biljana Plavšić, Momčilo Krajišnik i Radovan Karadžić. Utvrđeno je da su učesnici u tom UZP-u bili i čelni članovi Kriznog štaba ARK-a i istaknuti članovi SDS-a Vojislav Kuprešanin, Radoslav Brđanin i političar iz ARK-a Predrag Radić.
(Dženana Karup Druško, Avangarda)