U malom mjestu zvanom “Dolac” blizu Banja Luke, prije agresije na Bosnu i Hercegovinu, nalazila se jedna vrlo lijepa džamija s drvenom munarom, koju su Banjalučani zvali Dolačka džamija. Uz tu džamiju je bio veliki harem (groblje) sa dosta starih nišana (bašluka) koji su stršili iz zemlje kao kakvi stećci sa velikim turbanima. Ti nišani-bašluci su vjerovatno iz turskog vremena, a možda i iz austrougarske okupacije BiH.
U haremu džamije nalazio se i mezar čovjeka koji je za vrijeme svog života zavještao zemlju, podigao tu džamiju te je uknjižio kao vakufsko zdanje tj. poklonio je mještanima da je posjećuju i održavaju dok god se bude moglo održavati.
Prema riječima posjetitelja džamije, bila je to jedna prekrasna građevina sa prelijepom unutrašnjošću, punom čistoće, prosto nekakvog tajanstvenog mirisa. Čistoća besprijekorna, u predsoblju gdje džematlije ostavljaju obuću, popločan prostor. Lijevo i desno drveni podijumi, a u uglu jedna sobica za imama kada ranije dođe u džamiju. A u ulazu u glavni džamijski prostor gdje se vrši namaz – molitva, zidovi okrečeni, ni traga od paučine, sve na svom mjestu, pa čak i “peštahta” – stolić gdje hafiz drži Kur'an kada je uz Ramazan “mukabela”. Na zidovima nekoliko levhi sa tekstovima iz Kur'ana. Mjesto gdje imam vidi džematlije za vrijeme klanjanja je neobično uredno i ukrašeno. Cijeli prostor prekriven ćilimima i serdžadama, nigdje nepokrivenog mjesta.
Dolačka džamija je izgrađena 1686. godine, pod zaštitom UNESCO-a kao kulturni spomenik svjetske baštine III kategorije. Nažalost, ova džamija je, kao i mnoge druge, minirana i srušena od strane srpskog agresora 3. septembra 1993. godine, a obnovljena je 2007. godine.